Katarzyna Nosowska

Katarzyna Nosowska (ur. 30 sierpnia 1971 roku w Szczecinie) – wokalistka znana z zespołu Hey oraz dokonań solowych, autorka tekstów. Pierwszym zespołem, w którym śpiewała, były Szklane Pomarańcze. Później udzielała się w grupach Włochaty, Kafel, Dum-Dum, No Way Out, Vivid. Nagrywała też chórki dla Pidżamy Porno i Aliansu. W 1993 nagrała EPkę Ku przyszłości z zespołem Dezerter. Gościnnie występowała na płytach wielu wykonawców, m.in. Świetlików, Ścianki, Voo Voo (Nim stanie się tak… z albumu Flota zjednoczonych sił), Piotra Banacha, Pidżamy Porno czy Dezertera. Znana jest przede wszystkim z działalności w rockowym zespole Hey i z albumów z muzyką elektroniczną wydanych pod własnym nazwiskiem.
22 maja 1996 w Warszawie urodziła syna Mikołaja.
Laureatka wielu nagród, m.in. Paszportu Polityki w 1993 roku i dwudziestu jeden Fryderyków (w tym dziesięciu z zespołem Hey).
W 2001 roku wzięła udział w projekcie Yugoton. Zaśpiewała tam piosenki: Gdy miasto śpi, To była sobota i Rzadko widuję cię z dziewczętami (duet z Pawłem Kukizem). W tym samym roku zaśpiewała na płycie Michała Żebrowskiego Lubię, kiedy kobieta piosenki: Przywitanie, Między nami nic nie było, Mów do mnie jeszcze.
Do tej pory wydała sześć albumów solowych: puk.puk 1996, Milena 1998, Sushi 2000, UniSexBlues 2007, Osiecka 2008 (z piosenkami Agnieszki Osieckiej) i 8 2011,.
W 2009 roku wystąpiła gościnnie na płycie Kalambury zespołu Pustki, gdzie zaśpiewała dwie piosenki zatytułowane Wiedza i Notes. W lutym 2010 wzięła też udział w nagraniu koncertowego DVD Pustek z serii Najmniejszy koncert świata, które ukazało się 29 października 2010 roku.
W lutym 2010 roku Nosowska wraz z Pawłem Krawczykiem uzyskała nominację do nagrody polskiego przemysłu fonograficznego Fryderyk w kategorii: kompozytor roku, a w maju została okrzyknięta najlepszą polską wokalistką przez magazyn Machina.
22 lutego 2012 roku wokalistka uzyskała sześć nominacji do nagród Fryderyki 2012 w kategoriach: Wokalistka roku, Autor roku, Piosenka roku (za „Nomada”), Album roku muzyka alternatywna, Produkcja muzyczna roku oraz Najlepsza oprawa graficzna albumu.
10 maja 2012 Katarzyna Nosowska została mianowana nową dyrektor artystyczną projektu Męskie Granie. Tego samego dnia ujawniono singel promujący projekt, zatytułowany „Ognia!”, który wokalistka wykonała wraz z Markiem Dyjakiem.
6 lipca 2012 roku wystąpiła po raz pierwszy na odbywającym się w Gdyni Open’er Festival.
Publikowała także felietony w miesięcznikach Filipinka, Muza, Zwierciadło. W stacji radiowej Roxy FM prowadziła autorską audycję „Tranzytem do niebytu”.
Jest członkiem Akademii Fonograficznej ZPAV.
W 2013 roku została odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi.

Kazik Staszewski

Kazimierz Piotr Staszewski (ur. 12 marca 1963 w Warszawie) – polski muzyk, wokalista, saksofonista, autor tekstów i aranżer. Jest członkiem zespołów Kult, KNŻ i El Doopa. Prowadzi również działalność solową. Kazik Staszewski jest synem Krystyny i Stanisława Staszewskich oraz wnukiem Kazimierza Staszewskiego. Wychowały go babcia i matka, gdyż ojciec wyjechał do Francji, gdy Kazik miał 4 lata. Po ukończeniu liceum im. Reja podjął studia w Instytucie Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego, ale ich nie ukończył.
Od 1984 r. żonaty z Anną Staszewską, z którą ma dwóch synów, Kazimierza i Jana. W 2008 i 2013 został dziadkiem, ma dwie wnuczki. Od kilku lat ma mieszkanie na Teneryfie, gdzie przebywa kilka tygodni każdego roku. Na stałe mieszka w Polsce.
W 2011 roku w wyniku nieporozumień dotyczacych reklam internetowych pomiędzy bliskim znajomym twórcy a nim samym z jego prawnikiem został zlikwidowany prowadzony przez tego znajomego serwis internetowy poświęcony twórczości Kazika.
Pierwszym zespołem, w którym występował, był Poland, założony przez Roberta Schmidta i działający w latach 1979-1980. Nagrał z nim m.in. utwory „Młodzi Warszawiacy” oraz „Wojny”. W 1981 roku założył zespół Novelty Poland. W 1982 roku założył zespół Kult. W 1991 roku rozpoczął karierę solową w zespole Kazik Na Żywo.
Pierwszym solowym albumem było Spalam się z przebojami „Dziewczyny”, „Piosenka trepa”, „Spalam się” czy rozsławioną „Jeszcze Polska” w której senator z ramienia ZChN Jan Szafraniec doszukał się paszkwilu na hymn Polski i oddał sprawę do sądu. Sprawę umorzono. Rozgłos zyskała też wydana na następnym albumie Spalaj się! piosenka „100 000 000” z refrenem Wałęsa dawaj nasze sto milionów!. Utwór ten wykonany został wcześniej na festiwalu w Sopocie i odnosił się do niespełnionej obietnicy przedwyborczej.
W 1995 ukazało się Oddalenie, nagrane w domowym studiu. Na płycie znalazła się piosenka „Łysy jedzie do Moskwy”, odnosząca się do wyjazdu ówczesnego premiera Józefa Oleksego do Moskwy podczas rosyjskiej agresji zbrojnej na Czeczenię. Największym sukcesem cieszył się album 12 groszy nagrany w 1997 z wielkim przebojem „12 groszy”. Na płycie znalazły się także utwory napisane przez Kazika do filmu Sztos.
W 1998 roku dołączył do zespołu El Doopa. W 2000 ukazała się Melassa z przebojami „4 pokoje” nagranym w duecie z Edytą Bartosiewicz i „Mars napada” oraz „Gdybym wiedział to, co wiem”. Kazik nagrał także trzy albumy zawierające własne interpretacje utworów Kurta Weilla i Nicka Cave’a (Melodie Kurta Weill’a i coś ponadto – 2001), Toma Waitsa (Piosenki Toma Waitsa – 2003) (teksty przetłumaczone przez Romana Kołakowskiego) oraz Silnej Grupy Pod Wezwaniem (Silny Kazik Pod Wezwaniem – premiera 1.12.2008 r.)
W roku 2004 ukazał się album Czterdziesty Pierwszy z piosenką „Polska płonie”, a rok później Los się musi odmienić (część piosenek pochodziła ze ścieżki dźwiękowej filmu Rozdroże Cafe, w którym Kazik zagrał epizodyczną rolę). Staszewski nagrał także muzykę do filmów PitBull, Szaleńcy, Balladę o Janku Wiśniewskim do filmu Czarny czwartek, Yuma, oraz z zespołem Kult Czarne Słońca do filmu o tym samym tytule, a także Oczy niebieskie. W latach 2005–2009 był wokalistą zespołu Buldog.
Kazik otrzymał wiele nagród (m.in. Paszport Polityki, Fryderyki, Machinery, nagrodę MTV), które jednak rzadko odbierał. O Kaziku i Kulcie opowiada książka Leszka Gnoińskiego Kult Kazika. W maju 2008 roku ukazał się zbiór felietonów Kazika pt. „Niepiosenki”.

Thom Yorke

Thomas Edward Yorke (ur. 7 października 1968 w Wellingborough, Northamptonshire, Anglia) – wokalista i lider brytyjskiego zespołu Radiohead. Autor tekstów, w zespole gra na gitarze, perkusji i pianinie.
Współpracował z wieloma innymi artystami przy nagrywaniu ich płyt (Björk, PJ Harvey, Tom Jones, James Lavelle, Beck, Unkle, DJ Shadow, Burial). Thom gra głównie na gitarze elektrycznej i akustycznej oraz fortepianie. Podczas nagrywania Kid A i Amnesiac artysta próbował swoich sił na gitarze basowej oraz z perkusją.
10 lipca 2006 ukazała się solowa płyta Thoma – The Eraser, która wyróżnia się silnymi wpływami muzyki elektronicznej. Projekt ten kontynuuje nadal – wraz z m.in. Flea z Red Hot Chili Peppers oraz Nigelem Godrichem wystąpił w Echoplex w Stanach Zjednoczonych 2 października 2009 roku. Zaprezentował wtedy również swoje nowe utwory.
Artysta zaangażował się w walkę z emisją dwutlenku węgla do atmosfery, wspieranej przez organizację „Friends of the Earth”.
Mieszka z partnerką (Rachel Owen) i dwójką dzieci (Noah i Agnes) w Oksfordzie.

Dariusz Hajn

Dariusz „Skandal” Hajn (ur. 2 października 1964, zm. 8 maja 1995) – polski wokalista punkrockowego zespołu Dezerter w latach 1981-1986. Ogromną popularność wśród młodych słuchaczy przyniosła mu charakterystyczna, pełna autentyzmu i bezkompromisowości interpretacja tekstów piosenek Dezertera w czasie koncertów.
W 1984 roku wraz z grupą wystąpił na koncercie w Jarocinie, z którego powstał materiał wydany na kasecie Jeszcze żywy człowiek. Kasetę wydała nielegalna, założona przez zespół Dezerter wytwórnia Tank Records. W 1983 roku nagrał EP-kę „Ku przyszłości” z utworami „Ku przyszłości”, „Spytaj milicjanta”, „Szara rzeczywistość”, „Wojna głupców” wydaną przez Tonpress. Utwór „Spytaj milicjanta” w wykonaniu Hajna trafił w 1984 roku na kasetę World Class Punk[a]. Jego wokal można usłyszeć także na składance Jak punk to punk (1986), na płycie Underground Out of Poland (1987), gościnnie na Kolaboracji (1987) oraz w kilku utworach z kompilacyjnego albumu Jak powstrzymałem III wojnę światową, czyli nieznana historia Dezertera (1993).
Duża popularność, nieporozumienia z pozostałymi członkami zespołu, coraz większe uzależnienie od środków odurzających spowodowały, że w 1986 r. opuścił zespół. Zmarł 8 maja 1995 roku z powodu przedawkowania narkotyków.

Ryszard Riedel

Ryszard Henryk Riedel (ur. 7 września 1956 w Chorzowie, zm. 30 lipca 1994 tamże) – wokalista i autor tekstów piosenek, wieloletni frontman zespołu Dżem. Grał także na harmonijce ustnej.
Urodził się jako drugie dziecko (siostra Małgorzata – starsza o rok) Krystyny i Jana Riedlów.
Swoją edukację zakończył na 7 klasie szkoły podstawowej. Nigdy nie pobierał lekcji śpiewu, był samoukiem. Do zespołu Dżem (ówczesna nazwa: Jam) dołączył w grudniu 1973 (miał wtedy 17 lat). W pierwszych latach Riedel nie dopuścił do rozpadu zespołu. Na początku kariery w Dżemie zespół Kombi złożył mu propozycję przejścia do nich, ale Riedel ją odrzucił
Teksty jego piosenek zwykle miały charakter autobiograficzny.
Ryszard Riedel także rysował, jego rysunki często były wykorzystywane na projekty okładek, zazwyczaj rozdawał je swoim fanom.
Przez wiele lat Riedel współpracował z wieloma artystami polskiej sceny muzycznej, m.in. z Ryszardem Skibińskim, Leszkiem Winderem, Józefem Skrzekiem, Nocną Zmianą Bluesa itp.
Ryszard Riedel określany był przez niektórych jako Ostatni hippis naszych czasów. Prowadzony przez niego tryb życia naznaczony był między innymi przez narkotyki (głównie heroinę), a ponieważ zdominowały one jego życie, dochodziło do wielu spięć między nim a zespołem. Pierwsze kontakty z narkotykami szacowane są na koniec lat 70. Prowadził życie outsidera, często opuszczał próby nagrań i nie przychodził na własne koncerty.
Pomimo narastających problemów zdrowotnych Riedla, jego współpraca z zespołem trwała do momentu, kiedy wyniszczony narkotykami został zmuszony do kolejnego leczenia detoksykacyjnego (w 1994), które jednak nie dało rezultatu. Riedel kilka razy wcześniej przechodził takie leczenia, jednak za każdym razem wracał do brania narkotyków. Mimo tego jawnie ostrzegał przed eksperymentowaniem z narkotykami i innymi używkami.
W maju 1994 został tymczasowo usunięty z grupy. Jako przyczynę członkowie zespołu w jednym z wywiadów radiowych podali niemożność dalszej współpracy i ciągłego dostosowywania występów do niedomagającego Riedla. Zespół zawiesił swojego lidera, gdy ten przebywał w szpitalu (od 13 lipca). Umarł nie będąc już członkiem zespołu Dżem.

Ian Curtis

Ian Kevin Curtis (ur. 15 lipca 1956 w Manchesterze, zm. 18 maja 1980 w Macclesfield) – angielski muzyk, wokalista i autor tekstów postpunkowego zespołu Joy Division.
Pochodził z Macclesfield, z biednej rodziny. Po ukończeniu szkoły został urzędnikiem i ożenił się 25 sierpnia 1975 z Deborah Woodruff (w 1979 został ojcem Natalie). Fascynował się historią i muzyką punk. Pisał również wiersze, które później stały się tekstami do muzyki Joy Division. 4 czerwca 1976 na koncercie Sex Pistols spotkał Bernarda Sumnera oraz Petera Hooka i z nimi założył Joy Division. Jako artysta wypracował charakterystyczną manierę wokalną i niesamowite zachowania sceniczne. Jego karierę złamały postępująca epilepsja oraz niekończące się załamania nerwowe.
18 maja 1980 Ian Curtis popełnił samobójstwo, wieszając się na sznurze do suszenia bielizny. Prawdopodobnie powiesił się po obejrzeniu filmu Wernera Herzoga pt. Stroszek i wysłuchaniu płyty Iggy’ego Popa The Idiot. Tym samym Joy Division przestało istnieć. Ciało Curtisa zostało skremowane 23 maja, a jego prochy spoczęły w Macclesfield. Na nagrobku widnieje napis Love Will Tear Us Apart, który – poza znaczeniem symbolicznym – nawiązuje do tytułu najbardziej znanego utworu zespołu.
W latach 90. wdowa po Ianie Curtisie – Deborah napisała książkę Przejmujący z oddali, w której opisała historię ich związku, a zarazem dzieje zespołu Joy Division. W 2007 roku na kanwie tej książki powstał brytyjski film biograficzny o Ianie Curtisie pt. Control. Reżyserem filmu jest fotograf Anton Corbijn. W roli głównej wystąpił Sam Riley, a jego żonę grała Samantha Morton. Film miał swoją premierę 17 maja 2007 na Festiwalu Filmowym w Cannes, gdzie został dobrze przyjęty.
Śmierć Curtisa i rozpad Joy Division doprowadziły do powstania zespołu New Order, w którym grali byli członkowie tej grupy.

Jim Morrison

James „Jim” Douglas Morrison (ur. 8 grudnia 1943 na Florydzie, zm. 3 lipca 1971 w Paryżu) – poeta i piosenkarz rockowy znany najlepiej jako wiodący wokalista i twórca tekstów psychodeliczno-rockowej grupy The Doors. Epizodycznie także prozaik, aktor, reżyser filmowy i scenarzysta.
Jim Morrison jest jedną z najbardziej wpływowych figur muzyki rockowej i współczesnej kultury. Sam jednak zawsze powtarzał, że uważa siebie bardziej za poetę niż muzyka. Jego styl życia stał się modelowy dla obyczajowych rebeliantów swoich czasów. Jako poeta kultywował tendencje romantyczne i surrealistyczne; zaliczany do grona tzw. poetów wyklętych.
W wyniku przypadkowego spotkania z kolegą ze studiów, pianistą Rayem Manzarkiem został wokalistą rockowym, wkrótce zdobywając gigantyczną popularność. Wraz z Robbym Kriegerem, Johnem Densmorem oraz Rayem Manzarkiem (początkowo Manczarkiem) utworzył zespół The Doors. Nazwę grupy zaczerpnął z książki Drzwi percepcji autorstwa Aldousa Huxleya.
Koledzy z zespołu nazywali go często „Jimbo”, jednak sam o sobie mówił „Król Jaszczur” lub Mr. Mojo Risin’. Fani ochrzcili go natomiast mianem Pana Charyzmy.
Morrison najwyraźniej nie był psychicznie przygotowany do roli gwiazdora rock and rolla. Jego krótka kariera to pasma skandali obyczajowych, awantur, orgii, uzależnienia od alkoholu oraz stałego balansowania na granicy obłędu. Styl życia Morrisona wpłynął na tarcia w grupie, w której trzech instrumentalistów zdecydowanych było rozwijać muzykę, podczas gdy wokalista coraz częściej nie był w stanie w ogóle pracować i występować na scenie.
ajważniejszą partnerką życiową była jego kosmiczna przyjaciółka Pamela Courson, z którą związał się szczególnie blisko w ostatnich latach życia. To ona, wyjechawszy w ślad za swym francuskim kochankiem, namówiła go do porzucenia zespołu i wyjazdu do Paryża. Wkrótce później umarł, oficjalnie na atak serca. Okoliczności śmierci artysty od początku były źródłem licznych spekulacji. Najbardziej prawdopodobna wydaje się teoria, że Morrison zmarł z powodu przedawkowania heroiny, którą miał spożyć myląc z kokainą, jak twierdziła Pamela Courson w pierwszej rozmowie po powrocie z Paryża, której drugim uczestnikiem był Danny Sugerman. Jednym z argumentów za przedawkowaniem heroiny jest fakt, iż Jim znaleziony został martwy w wannie, a właśnie wanną pełną zimnej wody ratowano tych, którzy przedawkowali heroinę. Informacja o śmierci została podana do wiadomości ogólnej dopiero po 8 dniach od zgonu (5 od pogrzebu).
Jim Morrison został pochowany 6 lipca 1971 w Paryżu na cmentarzu Père-Lachaise.

Janis Joplin

Janis Lyn Joplin (ur. 19 stycznia 1943 w Port Arthur, zm. 4 października 1970 w Los Angeles) – amerykańska piosenkarka rockowa, soulowa i bluesowa, autorka tekstów, najczęściej wiązana z szeroko pojętym stylem psychodelicznego rocka (hipisowski rock) i blues rocka.
Zdobyła popularność pod koniec lat sześćdziesiątych XX wieku jako wokalistka zespołu Big Brother & the Holding Company. Choć kariera artystyczna piosenkarki trwała zaledwie kilka lat, przeszła ona do legendy gatunku i ciągle uznawana jest za jedną z najbardziej wpływowych postaci współczesnej kultury masowej. Joplin karierę rozpoczęła w 1962 występami w klubach. W 2004 magazyn Rolling Stone umieścił Joplin na 46. miejscu w rankingu 100 Największych Artystów Wszech Czasów.
W 1966 dołączyła jako wokalistka do mało znanego zespołu bluesrockowego Big Brother & the Holding Company. Wkrótce jej nieco skrzeczący lecz bardzo ekspresyjny głos o dużych możliwościach, stał się sygnaturą zespołu, z którym wydała dwa albumy. Do statusu gwiazdy podniósł Janis Joplin występ z zespołem na festiwalu rockowym Monterey Pop Festival w 1967 roku. W grudniu 1968 artystka rozstała się z zespołem i rozpoczęła karierę solową, wspomagana przez utworzone w tym celu efemeryczne grupy: Kozmic Blues Band, a następnie Full Tilt Boogie Band. Kolejne dwa albumy, wydane pod nazwiskiem artystki (drugi już pośmiertnie), stały się również klasykami psychodelicznego rocka, balansując na pograniczu muzyki soul i bluesa. Janis Joplin wystąpiła również na słynnym festiwalu rockowym w Woodstock w 1969.
Porsche 356C Janis Joplin pomalowane w stylu psychodelicznym
Seria znakomitych utworów, w tym przeboje „Piece of My Heart”, „Try (Just a Little Bit Harder)” i „Me and Bobby McGee” (kompozycja Krisa Kristoffersona), humorystyczny utwór a cappella „Mercedes Benz”, czy brawurowa interpretacja „Summertime” George’a Gershwina, weszły na trwałe do kanonu rocka. Janis Joplin związana była z ruchem hippisowskim. Krótkie lata jej kariery wypełnione były alkoholowymi, narkotycznymi i obyczajowymi ekscesami, przeplatanymi kuracjami odwykowymi. Zmarła na krótko przed wydaniem swojej drugiej solowej płyty, Pearl, 4 października 1970 roku w pokoju numer 105 w Hotelu Landmark w Hollywood, gdzie wówczas mieszkała. Przyczyną zgonu było ostre zatrucie heroinowo-morfinowe w wyniku wstrzyknięcia nadmiernej dawki. Ciało Janis Joplin poddano kremacji, a prochy zostały rozsypane w Kalifornii nad Oceanem Spokojnym.

Jimi Hendrix

Jimi Hendrix, właśc. James Marshall Hendrix (ur. 27 listopada 1942 w Seattle w stanie Waszyngton w USA, zm. 18 września 1970 w Londynie w Anglii) – amerykański gitarzysta, wokalista, kompozytor, autor tekstów.
Jest powszechnie uważany za najwybitniejszego i najbardziej wpływowego gitarzystę rockowego w historii, jest jedną z najbardziej znanych postaci w historii muzyki rockowej[18]. Mianem „najwybitniejszego” został po raz kolejny uhonorowany w plebiscycie magazynu muzycznego Rolling Stone w 2003 rokutb. Po sukcesie w Europie zdobył popularność także w Stanach Zjednoczonych, do czego przyczynił się jego występ na festiwalu w Monterey w 1967 roku. Później był głównym artystą festiwalu Woodstock (1969) i festiwalu na wyspie Wight (1970). Zmarł nagle dwa miesiące przed swoimi 28-mi urodzinami. Zgon był spowodowany zachłyśnięciem się wymiocinami i zatruciem barbituranami.
Wydał trzy albumy studyjne Are You Experienced, Axis: Bold as Love, Electric Ladyland i jeden koncertowy Band of Gypsys. Płyta Are You Experienced była, podobnie jak Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band zespołu The Beatles, jedną z pierwszych i najważniejszych płyt koncepcyjnych w historii. Hendrix wypracował szereg unikatowych, nieznanych wcześniej technik gry na gitarze elektrycznej, stworzył własny unikatowy styl łączący fuzz, feedback i kontrolę zniekształceń. Zrewolucjonizował niemal każdy aspekt gry na gitarze elektrycznej i wyniósł grę na niej do sztuki wirtuozerskiej[14] (w obrębie muzyki rockowej). Był jednym z najbardziej innowacyjnych muzyków wszech czasów, jednym z pierwszych którzy eksperymentowali z efektami, w tym ze stereofonicznym efektem przejścia (phasing effect). Oprócz nagrywania formalnych sesji studyjnych rejestrował też dema powstałe w hotelu czy nieformalne jamowanie w klubach nocnych. Po jego śmierci wydano setki płyt co czyni go prawdopodobnym rekordzistą w liczbie pośmiertnie wydanych albumów. Cieszył się ogromną popularnością. Był nie tylko muzykiem, potrafił malować. Był też producentem muzycznym.

Kurt Cobain

Kurt Donald Cobain (ur. 20 lutego 1967 w Aberdeen, zm. 5 kwietnia 1994 w Seattle) – amerykański muzyk grunge’owy, najbardziej znany jako wokalista, gitarzysta, kompozytor i autor tekstów założonego wraz z Kristem Novoselicem zespołu Nirvana. W 1989 roku wydali swoją pierwszą płytę Bleach.
Kurt Cobain urodził się w Aberdeen w USA. Jego ojciec Donald pracował jako mechanik samochodowy, natomiast matka Wendy (z domu Fradenburg), zajmowała się dziećmi[4]. Cobain już od dziecka interesował się muzyką, początkowo słuchał The Beatles i The Monkees, pod koniec lat 70. zainteresował się twórczością takich zespołów jak Kiss, Black Sabbath, Sex Pistols oraz The Clash.
W 1985 Kurt Cobain założył Fecal Matter, jednak dużo większą sławę przyniósł mu założony w 1987 roku wraz z Kristem Novoselicem grunge’owy zespół Nirvana, którego był wokalistą, gitarzystą oraz autorem tekstów.
W 1994 roku odbyło się ostatnie tournée Nirvany po Europie. Ponieważ Cobain był silnie uzależniony od heroiny, po powrocie do USA stawił się w klinice odwykowej, z której uciekł po kilku dniach i udał się do swojego domu, gdzie popełnił samobójstwo.