Dariusz „Skandal” Hajn (ur. 2 października 1964, zm. 8 maja 1995) – polski wokalista punkrockowego zespołu Dezerter w latach 1981-1986. Ogromną popularność wśród młodych słuchaczy przyniosła mu charakterystyczna, pełna autentyzmu i bezkompromisowości interpretacja tekstów piosenek Dezertera w czasie koncertów.
W 1984 roku wraz z grupą wystąpił na koncercie w Jarocinie, z którego powstał materiał wydany na kasecie Jeszcze żywy człowiek. Kasetę wydała nielegalna, założona przez zespół Dezerter wytwórnia Tank Records. W 1983 roku nagrał EP-kę „Ku przyszłości” z utworami „Ku przyszłości”, „Spytaj milicjanta”, „Szara rzeczywistość”, „Wojna głupców” wydaną przez Tonpress. Utwór „Spytaj milicjanta” w wykonaniu Hajna trafił w 1984 roku na kasetę World Class Punk[a]. Jego wokal można usłyszeć także na składance Jak punk to punk (1986), na płycie Underground Out of Poland (1987), gościnnie na Kolaboracji (1987) oraz w kilku utworach z kompilacyjnego albumu Jak powstrzymałem III wojnę światową, czyli nieznana historia Dezertera (1993).
Duża popularność, nieporozumienia z pozostałymi członkami zespołu, coraz większe uzależnienie od środków odurzających spowodowały, że w 1986 r. opuścił zespół. Zmarł 8 maja 1995 roku z powodu przedawkowania narkotyków.
Ryszard Henryk Riedel (ur. 7 września 1956 w Chorzowie, zm. 30 lipca 1994 tamże) – wokalista i autor tekstów piosenek, wieloletni frontman zespołu Dżem. Grał także na harmonijce ustnej.
Urodził się jako drugie dziecko (siostra Małgorzata – starsza o rok) Krystyny i Jana Riedlów.
Swoją edukację zakończył na 7 klasie szkoły podstawowej. Nigdy nie pobierał lekcji śpiewu, był samoukiem. Do zespołu Dżem (ówczesna nazwa: Jam) dołączył w grudniu 1973 (miał wtedy 17 lat). W pierwszych latach Riedel nie dopuścił do rozpadu zespołu. Na początku kariery w Dżemie zespół Kombi złożył mu propozycję przejścia do nich, ale Riedel ją odrzucił
Teksty jego piosenek zwykle miały charakter autobiograficzny.
Ryszard Riedel także rysował, jego rysunki często były wykorzystywane na projekty okładek, zazwyczaj rozdawał je swoim fanom.
Przez wiele lat Riedel współpracował z wieloma artystami polskiej sceny muzycznej, m.in. z Ryszardem Skibińskim, Leszkiem Winderem, Józefem Skrzekiem, Nocną Zmianą Bluesa itp.
Ryszard Riedel określany był przez niektórych jako Ostatni hippis naszych czasów. Prowadzony przez niego tryb życia naznaczony był między innymi przez narkotyki (głównie heroinę), a ponieważ zdominowały one jego życie, dochodziło do wielu spięć między nim a zespołem. Pierwsze kontakty z narkotykami szacowane są na koniec lat 70. Prowadził życie outsidera, często opuszczał próby nagrań i nie przychodził na własne koncerty.
Pomimo narastających problemów zdrowotnych Riedla, jego współpraca z zespołem trwała do momentu, kiedy wyniszczony narkotykami został zmuszony do kolejnego leczenia detoksykacyjnego (w 1994), które jednak nie dało rezultatu. Riedel kilka razy wcześniej przechodził takie leczenia, jednak za każdym razem wracał do brania narkotyków. Mimo tego jawnie ostrzegał przed eksperymentowaniem z narkotykami i innymi używkami.
W maju 1994 został tymczasowo usunięty z grupy. Jako przyczynę członkowie zespołu w jednym z wywiadów radiowych podali niemożność dalszej współpracy i ciągłego dostosowywania występów do niedomagającego Riedla. Zespół zawiesił swojego lidera, gdy ten przebywał w szpitalu (od 13 lipca). Umarł nie będąc już członkiem zespołu Dżem.
Ian Kevin Curtis (ur. 15 lipca 1956 w Manchesterze, zm. 18 maja 1980 w Macclesfield) – angielski muzyk, wokalista i autor tekstów postpunkowego zespołu Joy Division.
Pochodził z Macclesfield, z biednej rodziny. Po ukończeniu szkoły został urzędnikiem i ożenił się 25 sierpnia 1975 z Deborah Woodruff (w 1979 został ojcem Natalie). Fascynował się historią i muzyką punk. Pisał również wiersze, które później stały się tekstami do muzyki Joy Division. 4 czerwca 1976 na koncercie Sex Pistols spotkał Bernarda Sumnera oraz Petera Hooka i z nimi założył Joy Division. Jako artysta wypracował charakterystyczną manierę wokalną i niesamowite zachowania sceniczne. Jego karierę złamały postępująca epilepsja oraz niekończące się załamania nerwowe.
18 maja 1980 Ian Curtis popełnił samobójstwo, wieszając się na sznurze do suszenia bielizny. Prawdopodobnie powiesił się po obejrzeniu filmu Wernera Herzoga pt. Stroszek i wysłuchaniu płyty Iggy’ego Popa The Idiot. Tym samym Joy Division przestało istnieć. Ciało Curtisa zostało skremowane 23 maja, a jego prochy spoczęły w Macclesfield. Na nagrobku widnieje napis Love Will Tear Us Apart, który – poza znaczeniem symbolicznym – nawiązuje do tytułu najbardziej znanego utworu zespołu.
W latach 90. wdowa po Ianie Curtisie – Deborah napisała książkę Przejmujący z oddali, w której opisała historię ich związku, a zarazem dzieje zespołu Joy Division. W 2007 roku na kanwie tej książki powstał brytyjski film biograficzny o Ianie Curtisie pt. Control. Reżyserem filmu jest fotograf Anton Corbijn. W roli głównej wystąpił Sam Riley, a jego żonę grała Samantha Morton. Film miał swoją premierę 17 maja 2007 na Festiwalu Filmowym w Cannes, gdzie został dobrze przyjęty.
Śmierć Curtisa i rozpad Joy Division doprowadziły do powstania zespołu New Order, w którym grali byli członkowie tej grupy.
James „Jim” Douglas Morrison (ur. 8 grudnia 1943 na Florydzie, zm. 3 lipca 1971 w Paryżu) – poeta i piosenkarz rockowy znany najlepiej jako wiodący wokalista i twórca tekstów psychodeliczno-rockowej grupy The Doors. Epizodycznie także prozaik, aktor, reżyser filmowy i scenarzysta.
Jim Morrison jest jedną z najbardziej wpływowych figur muzyki rockowej i współczesnej kultury. Sam jednak zawsze powtarzał, że uważa siebie bardziej za poetę niż muzyka. Jego styl życia stał się modelowy dla obyczajowych rebeliantów swoich czasów. Jako poeta kultywował tendencje romantyczne i surrealistyczne; zaliczany do grona tzw. poetów wyklętych.
W wyniku przypadkowego spotkania z kolegą ze studiów, pianistą Rayem Manzarkiem został wokalistą rockowym, wkrótce zdobywając gigantyczną popularność. Wraz z Robbym Kriegerem, Johnem Densmorem oraz Rayem Manzarkiem (początkowo Manczarkiem) utworzył zespół The Doors. Nazwę grupy zaczerpnął z książki Drzwi percepcji autorstwa Aldousa Huxleya.
Koledzy z zespołu nazywali go często „Jimbo”, jednak sam o sobie mówił „Król Jaszczur” lub Mr. Mojo Risin’. Fani ochrzcili go natomiast mianem Pana Charyzmy.
Morrison najwyraźniej nie był psychicznie przygotowany do roli gwiazdora rock and rolla. Jego krótka kariera to pasma skandali obyczajowych, awantur, orgii, uzależnienia od alkoholu oraz stałego balansowania na granicy obłędu. Styl życia Morrisona wpłynął na tarcia w grupie, w której trzech instrumentalistów zdecydowanych było rozwijać muzykę, podczas gdy wokalista coraz częściej nie był w stanie w ogóle pracować i występować na scenie.
ajważniejszą partnerką życiową była jego kosmiczna przyjaciółka Pamela Courson, z którą związał się szczególnie blisko w ostatnich latach życia. To ona, wyjechawszy w ślad za swym francuskim kochankiem, namówiła go do porzucenia zespołu i wyjazdu do Paryża. Wkrótce później umarł, oficjalnie na atak serca. Okoliczności śmierci artysty od początku były źródłem licznych spekulacji. Najbardziej prawdopodobna wydaje się teoria, że Morrison zmarł z powodu przedawkowania heroiny, którą miał spożyć myląc z kokainą, jak twierdziła Pamela Courson w pierwszej rozmowie po powrocie z Paryża, której drugim uczestnikiem był Danny Sugerman. Jednym z argumentów za przedawkowaniem heroiny jest fakt, iż Jim znaleziony został martwy w wannie, a właśnie wanną pełną zimnej wody ratowano tych, którzy przedawkowali heroinę. Informacja o śmierci została podana do wiadomości ogólnej dopiero po 8 dniach od zgonu (5 od pogrzebu).
Jim Morrison został pochowany 6 lipca 1971 w Paryżu na cmentarzu Père-Lachaise.
Janis Lyn Joplin (ur. 19 stycznia 1943 w Port Arthur, zm. 4 października 1970 w Los Angeles) – amerykańska piosenkarka rockowa, soulowa i bluesowa, autorka tekstów, najczęściej wiązana z szeroko pojętym stylem psychodelicznego rocka (hipisowski rock) i blues rocka.
Zdobyła popularność pod koniec lat sześćdziesiątych XX wieku jako wokalistka zespołu Big Brother & the Holding Company. Choć kariera artystyczna piosenkarki trwała zaledwie kilka lat, przeszła ona do legendy gatunku i ciągle uznawana jest za jedną z najbardziej wpływowych postaci współczesnej kultury masowej. Joplin karierę rozpoczęła w 1962 występami w klubach. W 2004 magazyn Rolling Stone umieścił Joplin na 46. miejscu w rankingu 100 Największych Artystów Wszech Czasów.
W 1966 dołączyła jako wokalistka do mało znanego zespołu bluesrockowego Big Brother & the Holding Company. Wkrótce jej nieco skrzeczący lecz bardzo ekspresyjny głos o dużych możliwościach, stał się sygnaturą zespołu, z którym wydała dwa albumy. Do statusu gwiazdy podniósł Janis Joplin występ z zespołem na festiwalu rockowym Monterey Pop Festival w 1967 roku. W grudniu 1968 artystka rozstała się z zespołem i rozpoczęła karierę solową, wspomagana przez utworzone w tym celu efemeryczne grupy: Kozmic Blues Band, a następnie Full Tilt Boogie Band. Kolejne dwa albumy, wydane pod nazwiskiem artystki (drugi już pośmiertnie), stały się również klasykami psychodelicznego rocka, balansując na pograniczu muzyki soul i bluesa. Janis Joplin wystąpiła również na słynnym festiwalu rockowym w Woodstock w 1969.
Porsche 356C Janis Joplin pomalowane w stylu psychodelicznym
Seria znakomitych utworów, w tym przeboje „Piece of My Heart”, „Try (Just a Little Bit Harder)” i „Me and Bobby McGee” (kompozycja Krisa Kristoffersona), humorystyczny utwór a cappella „Mercedes Benz”, czy brawurowa interpretacja „Summertime” George’a Gershwina, weszły na trwałe do kanonu rocka. Janis Joplin związana była z ruchem hippisowskim. Krótkie lata jej kariery wypełnione były alkoholowymi, narkotycznymi i obyczajowymi ekscesami, przeplatanymi kuracjami odwykowymi. Zmarła na krótko przed wydaniem swojej drugiej solowej płyty, Pearl, 4 października 1970 roku w pokoju numer 105 w Hotelu Landmark w Hollywood, gdzie wówczas mieszkała. Przyczyną zgonu było ostre zatrucie heroinowo-morfinowe w wyniku wstrzyknięcia nadmiernej dawki. Ciało Janis Joplin poddano kremacji, a prochy zostały rozsypane w Kalifornii nad Oceanem Spokojnym.
Jimi Hendrix, właśc. James Marshall Hendrix (ur. 27 listopada 1942 w Seattle w stanie Waszyngton w USA, zm. 18 września 1970 w Londynie w Anglii) – amerykański gitarzysta, wokalista, kompozytor, autor tekstów.
Jest powszechnie uważany za najwybitniejszego i najbardziej wpływowego gitarzystę rockowego w historii, jest jedną z najbardziej znanych postaci w historii muzyki rockowej[18]. Mianem „najwybitniejszego” został po raz kolejny uhonorowany w plebiscycie magazynu muzycznego Rolling Stone w 2003 rokutb. Po sukcesie w Europie zdobył popularność także w Stanach Zjednoczonych, do czego przyczynił się jego występ na festiwalu w Monterey w 1967 roku. Później był głównym artystą festiwalu Woodstock (1969) i festiwalu na wyspie Wight (1970). Zmarł nagle dwa miesiące przed swoimi 28-mi urodzinami. Zgon był spowodowany zachłyśnięciem się wymiocinami i zatruciem barbituranami.
Wydał trzy albumy studyjne Are You Experienced, Axis: Bold as Love, Electric Ladyland i jeden koncertowy Band of Gypsys. Płyta Are You Experienced była, podobnie jak Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band zespołu The Beatles, jedną z pierwszych i najważniejszych płyt koncepcyjnych w historii. Hendrix wypracował szereg unikatowych, nieznanych wcześniej technik gry na gitarze elektrycznej, stworzył własny unikatowy styl łączący fuzz, feedback i kontrolę zniekształceń. Zrewolucjonizował niemal każdy aspekt gry na gitarze elektrycznej i wyniósł grę na niej do sztuki wirtuozerskiej[14] (w obrębie muzyki rockowej). Był jednym z najbardziej innowacyjnych muzyków wszech czasów, jednym z pierwszych którzy eksperymentowali z efektami, w tym ze stereofonicznym efektem przejścia (phasing effect). Oprócz nagrywania formalnych sesji studyjnych rejestrował też dema powstałe w hotelu czy nieformalne jamowanie w klubach nocnych. Po jego śmierci wydano setki płyt co czyni go prawdopodobnym rekordzistą w liczbie pośmiertnie wydanych albumów. Cieszył się ogromną popularnością. Był nie tylko muzykiem, potrafił malować. Był też producentem muzycznym.
Kurt Donald Cobain (ur. 20 lutego 1967 w Aberdeen, zm. 5 kwietnia 1994 w Seattle) – amerykański muzyk grunge’owy, najbardziej znany jako wokalista, gitarzysta, kompozytor i autor tekstów założonego wraz z Kristem Novoselicem zespołu Nirvana. W 1989 roku wydali swoją pierwszą płytę Bleach.
Kurt Cobain urodził się w Aberdeen w USA. Jego ojciec Donald pracował jako mechanik samochodowy, natomiast matka Wendy (z domu Fradenburg), zajmowała się dziećmi[4]. Cobain już od dziecka interesował się muzyką, początkowo słuchał The Beatles i The Monkees, pod koniec lat 70. zainteresował się twórczością takich zespołów jak Kiss, Black Sabbath, Sex Pistols oraz The Clash.
W 1985 Kurt Cobain założył Fecal Matter, jednak dużo większą sławę przyniósł mu założony w 1987 roku wraz z Kristem Novoselicem grunge’owy zespół Nirvana, którego był wokalistą, gitarzystą oraz autorem tekstów.
W 1994 roku odbyło się ostatnie tournée Nirvany po Europie. Ponieważ Cobain był silnie uzależniony od heroiny, po powrocie do USA stawił się w klinice odwykowej, z której uciekł po kilku dniach i udał się do swojego domu, gdzie popełnił samobójstwo.
Klub 27 